BLOGS S2U- CLV reis Oeganda
12 oktober 2019
Het was een korte maar krachtige nacht geworden voor iedereen. Rond 5:00 kwamen we aan in het prachtige ICU guesthouse. De eerste ontmoeting met Kampala was indrukwekkend. We hadden een glimp opgevangen van het nachtleven in Kampala, door die ontmoeting was iedereen extra blij met ons veilige en warme bedje.
Rond 10:30 waren we allemaal wakker en mochten we kampala voor het eerst in het licht zien. De eerste exotische vogels waren gespot, en de temperatuur was verwelkomend. Deze dag gingen we typische toeristische dingen bezoeken.
We begonnen met de Kadafi moskee. Eerst werden we versierd met prachtige traditionele kleding. Anders mochten we de moskee niet binnen. We kregen een tour en daarna mochten we een toren beklimmen. Daar hadden we indrukwekkend uitzicht. Vanaf die hoogte zagen we alle gebouwen en chaos van de stad.
Vervolgens gingen we naar het paleis van een koning. Oeganda kent vele stammen en elke stam heeft een koning. De koning woonde daar echter niet, vanwege bloedbaden die daar plaats hadden gevonden. Ook kregen we de martelkamer te zien. Daar waren vele mensen op gruwelijke wijze gemarteld en vermoord.
Al met al was het een dag met vele indrukken, waardoor we kennis hadden gemaakt met Kampala en dus met Oeganda. We kijken uit naar het ontdekken van de mens in Oeganda. We hebben er zin in!
It was a short night for everybody. Around 5:00 am we arrived at the ICU guest. The first meeting with Kampala was really impressive. We’ve saw a glimpse of the night life in Kampala, because of the meeting was everyone extra happy with our safe and warm bed.
Around 10:30 we were all awake en we could see Kampala for the first time in daylight. The exotic birds were spotted, and the tempature was pleasant. This day we went sightseeing.
We becan with the kadafi mosque. First we got traditional beautiful Muslim clothes on. Otherwise we couldn’t get in de mosque. We got a tour and after that we could climb the tower. From this high view we got to see the buildings and chaos of the city.
After that we went to the palace of the king. Uganda has many clans and every clan has his king. The king doesn’t live there because of the blood baths that happened there. Also we got to see the torture rooms. Many people were tortured and killed there.
In short it was a day with lots of impresses, so we got to meet Kampala, and Uganda. We are looking forward to meeting the people of Uganda. We are excited
Reisblog CLV 2019
Watoto blogs
13 Oktober 2019
I believe, I believe
Today we went to a church in Kampala. The walk to the church was really impressive because crossing the busy streets and before we went into the church our bags and bodies were controlled. It was all really different then at home. Before the service started, the service was outside, we all had to stand up and they sang a song to us. We felt really welcomed and all got a warm feeling. During the service they talked about the last meal, we all got a little piece of bread and a little cup of some sirup. In the whole service there was a lot singing and dancing. There also was a man who started rapping or something like that and all the children ran to the stage and started trying to look cool, it was really funny to see. The service was a really beautiful thing to witness. In the middle of the service we had to leave because we had to get ready to go the project. We were really upset about it because we really got into it we all were standing with our arms in the air and singing and dancing along to a song which contained ‘I believe I believe’. It really was an amazing experience.
We (the Watoto group) arrived in Watoto this afternoon. We have a really nice house with nice beds. When we had put all our stuff in the house we went to Watoto baby. There we got an explanation about how the babys are taking care of to make sure that the orphans get a good childhood. Tomorrow morning we are going to help in Watoto baby as volunteers. Right now the people here are cooking for us and we are going to have dinner with them.
Written by Hannah and Miriam
Vandaag zijn we naar een kerk geweest. Alleen al naar de kerk lopen is een hele ervaring, we moesten namelijk de drukke straten oversteken en toen we aankwamen bij de kerk werden onze tassen gecontroleerd en we werden gefouilleerd. Het was in ieder geval heel anders dan thuis. De dienst was buiten, toen het begon moesten we opstaan en gingen ze voor ons zingen. Daardoor voelde we ons super welkom, het gaf ons een warm gevoel. Tijdens de dienst hadden ze het over het ‘laatste maal’. We kregen een stukje brood en een klein cupje siroop. De hele dienst bestond uit zingen en dansen. Er was ook een man die begon te rappen, toen kwamen er allemaal kinderen omheen staan probeerden cool te dansen op de muziek. Het was erg leuk om te zien. De dienst was een hele gave ervaring. In het midden van de dienst moesten we weg, want we moesten ons voorbereiden voor het project. Dat vonden we allemaal jammer, want we zaten er net allemaal lekker in. We stonden allemaal te dansen en gooiden onze handen in de lucht. We dansten en zongen mee met een nummer ‘I believe I believe’. Het was hele gave ervaring.
Wij (de Watoto groep) zijn vandaag aangekomen in Watoto. We hebben een heel erg mooi huis met een goed bed. Toen we alle spullen in ons huisje hadden gezet gingen we naar ‘baby Watoto’. Daar kregen we uitleg over hoe de baby’s worden opgevangen en begeleid, zodat ze een goede jeugd krijgen. Morgenochtend gaan we vrijwilligers werk doen. Nu zijn de mensen hier aan het koken voor ons en gaan we met hen dineren.
Geschreven door: Hannah en Miriam
14 oktober
Hard work pays off
In de ochtend werden we wakker in de mooie watoto village, we kregen hier gelijk ontbijt van onze vriendin Judith (iemand van Watoto die al de hele reis voor ons kookt en zorgt) zij was hier om 5 uur in de ochtend al mee bezig.
Na het ontbijt zijn we naar baby village gegaan. Eerst kregen we een rondleiding, vervolgens werden we in groepen gedeeld. Joelle en Miriam zijn naar de net geboren babys gegaan, frederique Tamara en hannah zijn naar de oudere babys gegaan, en Roy en Robin naar de peuters. Wij (Frederique en Hannah) vonden dit een erg leuke ervaring, we mochten helpen met voeren, ze op het potje zetten, aankleden en lezen. Op het potje zitten had niet zo veel zin, want ze plaste liever over ons heen.. Ondanks dit hebben we ze vooral veel liefde en knuffels gegeven, de kinderen waren erg blij met de aandacht en liefde.
Na baby Watoto hebben we ons even opgefrist van ons plas avontuur. We wilde heel graag bij locale mensen slapen, dus dat hebben we samen met Judith geregeld. De wandeling naar de locale mensen was een bijzondere ervaring, eerst liepen we door de bossen en daarna gingen we een berg op waar allemaal marktkraampjes en locale mensen waren. We kwamen aan bij een kerk waar een hele familie op ons stond te wachten. We sliepen in het huis van de pastoor, dit was een echt lokaal huis, dus de wc was bijvoorbeeld een gat in de grond. De mensen waren super gastvrij en de kinderen zongen veel liedjes voor ons. Aan het begin van de avond kregen we thee met een brood dat zo groot was dat we allemaal vol zaten. We dachten dat dit het avond eten was maar het bleek “het koekje bij de thee” te zijn. Een half uur later stond de hele tafel vol met eten dat ze speciaal voor hadden gemaakt. Het eten was super lekker en ze vonden het belangrijk dat we wel genoeg kregen, hier door hebben we aan het einde van de avond allemaal de gat in de grond ervaring mee gemaakt. Vervolgens gingen we slapen, Roy en Robin zijn een uurtje eerder gaan slapen omdat zij geen klamboe hoefde op te hangen, in deze tijd hebben wij samen met de andere meiden een heel clamboe fort gebouwd. Waarop de reactie van de locals was “this weird basungus (witte mensen)”.
Geschreven door: Frederique en Hannah
15 oktober
Onze ochtend begon gelijk goed; aangezien wij gisteravond erg moe was door het gedoe met de klamboe, hadden wij geen wekker gezet. We dachten; Roy en Robbin maken ons wel wakker. Vervolgens werden we wakker, want Miriam dacht dat ze Roy had gehoord en maakte ons wakker. We waren wat aan het kletsen, en stonden toen op het punt om ons bed uit te gaan. Ineens dachten we; goh laten we eigenlijk eens kijken hoe laat het is. Blijkt, het was 4:30. Ik dacht eerder al; hier klopt iets niet, ik ben echt veelste moe. We konden dus nog twee uurtjes slapen, dat was dan wel weer een pluspuntje. Om 6:45 maakte Robbin ons wakker. We kregen een lekker ontbijtje en precies om half 9 stond het busje bij ons buiten om ons op te halen. Het busje was voor 9 personen aardig klein. Met zn 4en op de twee achterbanken en Hannah bij Miriam op schoot maakte het mogelijk om in het busje te passen.
Bij de middelbare school aangekomen kregen we een rondleiding door de school. Heel indrukwekkend hoe het er natuurlijk enorm anders uitziet dan in Nederland. Al de leerlingen slapen daar ook op school. Daarna mochten we een lesje bijwonen en gingen een aantal leerlingen zingen en dansen. Het was echt zo leuk om te zien. De leerlingen zongen christelijke liedjes en ze zongen met erg veel passie, wat goed te zien was. Het was erg mooi om te zien hoe ze zich zo inleefden en hoe ongelofelijk goed ze ook konden dansen. Na het zingen en dansen van de leerlingen werden we welkom geheten en moesten we ons even voorstellen. Er werd verteld wat we daar op de school wilden gaan doen, en de leerlingen werden in twee groepen gesplitst; meiden en jongens. Ik, Joëlle en Miriam en de twee studenten waren bij de meiden. We hadden erg goeie en diepe gesprekken met die meiden, en we hebben veel van ze geleerd. We hadden een aantal vragen voorbereid waar we uitgebreid antwoord op hebben gekregen. We weten nu veel meer over hoe het daar gaat op school, en hoe ze zich voelen in de Oegandese maatschappij. Het was erg leerzaam. Daarna gingen wij naar de jongens en hebben we eigenlijk bijna dezelfde vragen gesteld. We hebben het gehad over hun toekomst en zij stelden vragen aan ons. Er zaten erg intelligente vragen bij en dat was erg leuk om te horen.
Uiteindelijk gingen we weer lekker naar Watoto. We hebben daar even buiten gezeten en we kregen te horen dat Cees zou komen. Gelijk werden we enthousiast, omdat we niet konden wachten om al onze avonturen te vertellen. Judith had weer lekker middageten voor ons gemaakt en midden in het eten kwam Cees aan. We hebben al onze avonturen verteld en hij zei dat hij gelukkig erg trots op ons was! We komen op het punt van nu; we zitten met zn allen buiten te kletsen en het is erg gezellig. Vanavond gaat Judith voor ons koken en dan gaan we een rondje lopen door het dorpje. De tocht gister naar het huisje was erg indrukwekkend dus we hebben er allemaal zin in om er nog eens door te lopen!
Het verslag van de Watoto groep door Tamara
Kumi blogs
14 oktober
Wij zijn Tess, Wies, Siem, Mabel, Daphne en Quinza. En wij zijn het groepje Kumi.
Kumi ligt een beetje richting het noorden en is een district. In dat district ligt het plaatsje/dorpje Kumi.
Vandaag was de 2e dag van het project. We begonnen ‘s ochtends met het ontbijt met z’n allen. Daarna zijn we in de auto gestapt naar Kumi Hospital. Dat is het privé ziekenhuis van Kumi. We zijn in groepjes van 2 gegaan (althans dat was de bedoeling) naar verschillende dingen. We hebben de bakkerij bezocht, de boerderij en dus het ziekenhuis.
In de bakkerij gingen we meehelpen en hebben we zelf broodjes gemaakt en muffins. Het was best wel zwaar werk. Wies en ik (Quinza) hebben alle voorbereidingen eigenlijk gedaan. We moesten eerst 4 grote bakken met de ingrediënten voor het deeg maken. Daar moest sowieso al 25 kilogram bloem in, en nog wat andere ingrediënten. Ook hebben we nog een mix gemaakt voor ander brood, en voor muffins. En van het mixen van de muffins heb ik blaren aan overgehouden, want ze hebben natuurlijk geen mixer, maar alles moest met de hand. Toch is het wel heel interessant om te zien en ook zelf mee te maken wat je allemaal voor werk moet doen als je daar werkt. Om je in te denken dat die mensen dat elke dag moeten doen, je gaat jezelf dingen beseffen. Daarna hebben Siem, Tess, Mabel en Daphne de broodjes gebakken in de olie.
Daarna was het plan om naar het ziekenhuis te gaan, maar daar had de persoon die ons zou begeleiden, geen tijd meer. Dus toen zijn Daphne, Tess, Wies en ik eerst naar de boerderij geweest. Dat was ook heel leuk om te zien. Ze hadden alleen maar koeien. Ook daar heeft iemand ons weer begeleid, iemand die daar werkt. De koeien zijn van allemaal verschillende landen, inclusief Nederland. Voorderest melken ze de koeien elke ochtend en avond met de hand. Ook weer zwaar werk. Want als je in Nederland gaat kijken gaat het allemaal weer heel snel en makkelijk met apparatuur. Ook hebben ze een soort bad waar de koeien doorheen moeten lopen 2 keer per week, zodat ze geen bacteriën of ziektes oplopen.
Eenmaal toen we terug waren van de boerderij gingen we met Siem, Mabel, Wies en ik naar het ziekenhuis. We moesten eerst een half uur wachten dus gingen we met een paar kinderen en wat oudere mensen foto’s maken. Ze vonden het geweldig. We hadden de camera’s aan de meisjes gegeven, wat ze nog nooit hadden gedaan. Ook spraken ze geen Engels dus het moest met gebarentaal. Maar we hebben heel veel gelachen en vooral heel veel foto’s gemaakt.
Toen we naar binnen gingen hebben we een rondleiding gehad. Er zitten alleen maar mensen die betalen omdat het een privé ziekenhuis is. Ze hebben ook een tandarts, maar dat is alleen als je bijvoorbeeld een gebroken kaak hebt, of het heel ernstig is. Maar dan wordt je doorgestuurd naar een ander ziekenhuis omdat die tandarts niet alle diploma’s heeft. En het is dus niet zoals in Nederland voor controle. Omdat het gewoon te duur is. We hebben ook nog het lab gezien. Daar krijgen ze allemaal apparatuur vaak gedoneerd. Ze hebben wel 1 of 2 dingen zelf gekocht, maar dat was het. Ook is er een kamer voor HIV patiënten. Omdat ze daar niks aan kunnen doen krijg je therapie, over hoe je er mee moet leven. Want ze zeiden, je leven stopt niet zodra je HIV hebt. Je kan nog steeds kinderen krijgen en voor je kinderen zorgen. Dat is wel een mooi en goed iets dat ze dat doen.
Op het einde zijn we naar het huisje gegaan waar alle patiënten lagen met ernstige gevallen zoals een gebroken been of arm. Of verbrand. Als je daar binnen komt is het heel indrukwekkend. Je weet eigenlijk niet zo goed wat je moet denken want je weet dat het er slecht aan toe gaat, maar als je het dan zelf meemaakt is het zo anders. Alle mensen liggen heel dicht op elkaar en je hebt eigenlijk geen ruimte. Ook moet de famillie zelf eten meenemen. Ze hebben wel een keuken waar je eten kan halen, maar de meeste doen dat niet.
Nu moet ik er wel bijzeggen dat het wel een goed geregeld ziekenhuis is vergeleken met de rest van de ziekenhuizen.
Voorderest slapen we 2 nachten in een hotel, sommige mensen liggen zelfs in een 2 persoonsbed. We hebben een douche en normale wc. En ontbijt en dinner. Dat is wel heel lekker. Maar omdat je de ervaring niet krijgt die de anderen hebben gaan we morgen bij een gastgezin slapen, dat is wel heel leuk (vind ik althans).
Het was een hele indrukwekkende dag, maar ook heel leuk en interessant.
Veel groetjes en liefs vanuit Oeganda,
Quinza en Daphne.
Hi everyone,
We are Tess, Wies, Siem, Mabel, Daphne and Quinza and we are the Kumi group. Kumi lays in the North of Uganda and is a district.
Today was the second day of our project. We started the morning with a breakfast, we all enjoyed. After that we took the car to Kumi Hospital, a private hospital.
We split up in groups of two persons and each group had different activities. We visited the bakery, the farm and the Kumi Hospital.
In the bakery we helped preparing the bread and muffins. It was quite heavy work in the bakery. Wies and Quinza prepared the dough. They made big tons with a lot of dough. We made also another mix for different kind of bread and for the muffins. Everything was handwork and it was a really nice experience for all of us. Those people do this everyday and it is really heavy work, so we have a lot of respect for them. After that Mabel and Siem baked the dough in oil into bread. Daphne and Tess cleaned and wrapped everything up.
The plan was that Quinza and Wies would go to the hospital, but the guider was very busy, so they went to the farm with Daphne and Tess. The reason why he didn’t have much time was because he helped Tess and Daphne in the morning with there PWS research. At the farm they only had cows and the docter from the farm gave us a lot of information about the farm and the cows. The cows were from different countries, for example Pakistan and Holland. They milk the cows with their hands in the morning and evening. At the they have medicine bathing place for the cows so they stay healthy. They do that twice a week.
When we were back Mabel, Quinza, Wies and Siem got a guided tour in the hospital and Daphne and Tess went to the bakery. When Mabel, Quinza, Wies and Siem waited for the employee they made pictures with children from the hospital. The chidren were very excited because they have never seen a camera. They didn’t speak English, so they comunicated trough gestures. You have to pay for treatments in a private hospital so you need to have a money. They also have a dentist, but when it gets to hard you have to go to another hospital. We also saw a laboratorium and there is a room for aids patients. They can’t do anything about it, so they give therapy how to handle the situation. In the hospital people lie really close to eachother and family needs to bring food for them, so they don’t get it from the hospital. The hospital is quite good for a hospital in Uganda.
Were staying two nights in a hotel and we have a normal bathroom with a private toilet and shower. We also have breakfast and dinner at the hotel. But to have the experience in a real Ugandese family we are going to stay one night at a guesthouse.
In short, it was an awesome day, really interesting and fun!
A lot of kisses from Daphne and Quinza from Uganda
Kumi dag 2
Hallo iedereen,
Vandaag werden we vroeg wakker in Kumi. We gingen namelijk koeien melken. De koeien die we de vorige dag hadden bezocht konden we vandaag melken, het was een hele ervaring en na het melken kregen de koeien een soort van bad. In dit bad zaten antibiotica die teken en andere ziektebeelden van de koeien afbrandde. Het zag er hilarisch uit en hebben er enorm om gelachen.
Na de koeienboerderij gingen we naar de kippenboerderij van Josef (onze reisleider). Josef liet zijn huis en project zien en vertelde ons dat hij een van grotere bedrijven in zijn omgeving was. Ook maakte hij zijn eigen voer en was bezig met het groeien van zijn bedrijf.
Hierna gingen we werken aan onze presentatie voor de award uitreikingen en hadden we een heerlijke lunch in ons luxe hotel. Namelijk gefrituurde kip met friet.
Daarna zijn we op avontuur gegaan. Met de Boda Boda zijn we naar markt gereden opzoek naar levende kippen voor die avond. We sliepen namelijk in een dorp wat zeer primitief was, we wilde een cadeau kopen en dat waren de kippen. Het was echt een avontuur en savonds aangekomen in het dorp heeft Siem die kippen vermoord met een bot mes. Daarna zijn ze bereid op een hout vuur samen met de vissen. Ook gingen Siem en Mabel samen pannenkoeken maken voor de mensen daar, waar ze erg van genoten maar er waren ook mindere kanten. Zoals het slapen op de grond en het lekgeprikt worden door de muggen.
Maar een ervaring was het zeker, poepen in een gat, slapen op de grond en sochtends wakker worden met een ongelofelijk mooi uitzicht. We hebben ervan genoten.
Siem en Mabel
Kyazanga blogs
14 oktober 2019
We zijn gisteren gearriveerd op ons verblijf in Kyazanga. Hier zullen we de aankomende 4 dagen ondergedompeld worden in de Afrikaanse cultuur. Eddie is hier de leider van de community. Na zijn studie economie heeft hij nog een jaar gestudeerd tot docent. Terugkomend in Kyazanga trof hij zijn dorp armoediger aan dan bij het verlaten.
Hier kregen wij uitgebreid een presentatie over geprojecteerd op een beamer. Daarna kregen we een rondleiding door de schoolgebouwtjes. Het viel ons op dat het lesmateriaal bestond uit door leerkracht gemaakte posters op de muur. Ook was de lesstof een stuk moeilijker dan wat wij vroeger kregen op de basisschool. Hier leerden ze bijvoorbeeld al over wiskundige formules en scheikundige processen. Hierin worden de dagelijkse levens lessen in betrokken.
Terwijl wij ons concentreerden op de vrouwennamen ging Adam mee om een geit te slachten. Deze geit werd even later geserveerd bij een kampvuur op een houten spies. Werkelijk alles werd van deze geit gebruikt om opgegeten te kunnen worden. Om veilig te kunnen slapen moest het een en ander nog worden opgehangen. Zo’n klamboe ophangen was toch een lastig klusje en vroeg dus iets meer creativiteit dan we dachten. De volgende morgen werden we wakker van een enorme regenbui daarom werd het ontbijt klaargezet onder een afdakje. Dit bestond uit wit brood, aardappelsoep, Afrikaanse pindakaas en meegebrachte hagelslag. Direct daarop werden we gevraagd om de kinderen op te halen voor een schooldag. Het belooft een bijzondere dag te worden!
Masaka blogs
13 oktober
We’re still alive!
Today we went to Church, but not a Church as we know it. This is an open-air Church with a lot of artists and music. Some people were dancing in the front of the Church, very funny. Everybody was very happy, but there’s also another side. People have to pay a lot to become a member of this Church.
After all this happiness, we went back to ICU guesthouse to pack our suitcases. Also the students of IUIU who are coming with us today, arrived. Then we got in the bus and drove first to WAtoto and after that we had a stop at the Equator. We also had a very interesting stop at a market. We stoof still in the bus and we got ‘attacked’ by a lot of pursuasive roadsalesman. This was a little scary, especially when our driver openend the door and the sales men almost got into the bus.
But okee, we suvived and now we can laugh about it. Finally we drove to our place in Masaka. A house not completely finished, but Justine and Vincent are very hospitable people. We were welcomed with a very sweet hug.
Dinner was delicious. After dinner we Made plans for the next two days, of which you will read about in the upcoming days.
De Masaka Blog
Now we are playing games to get to know eachother better. Everybody is laughing out loud and having a lot of fun.
Goodnight
Xx Lisa and Morée
We leven nog!
Vandaag gingen we naar de kerk, maar niet naar een kerk zoals we die kennen. Dit is een openluchtkerk met veel artiesten en musical. Sommige mensen dansten voor de kerk, heel grappig. Iedereen was erg blij, maar er is ook een andere kant. Mensen moeten veel betalen om lid van deze kerk te worden.
Na al dit geluk gingen we terug naar ICU guesthouse om onze koffers in te pakken. Ook de studenten van IUIU die vandaag met ons meegaan, zijn aangekomen. Daarna stapten we in de bus en droogden eerst naar WAtoto en daarna stopten we bij de evenaar. We hadden ook een zeer interessante stop op een markt. We stoven nog steeds in de bus en we werden ‘aangevallen’ door een heleboel achtervolgende straatverkopers. Dit was een beetje eng, vooral toen onze chauffeur de deur opendeed en de verkopers bijna in de bus stapten.
Maar goed, we hebben het overleefd en nu kunnen we erom lachen. Uiteindelijk reden we naar onze plaats in Masaka. Een huis niet helemaal af, maar Justine en Vincent zijn zeer gastvrije mensen. We werden verwelkomd met een hele lieve knuffel.
Het avondeten was heerlijk. Na het eten hebben we plannen gemaakt voor de komende twee dagen, waarover je de komende dagen zult lezen.
De Masaka Blog
Nu spelen we games om elkaar beter te leren kennen. Iedereen lacht hardop en heeft veel plezier.
Goede nacht
Xx Lisa en Morée
14 oktober
Hello everyone,
Today is the third day that we’re in Uganda and the second day in Masaka. After a good breakfast we went with Vincent (one of our hosts) to his farm. The drive to the farm was already an experience itself. We were with 11 people in an 8 persons car. The road went right through the jungle with lots of bumps and hills, but the view here is always interesting so we made it work and it was quite okay, accept for the people who get sick from driving. The biggest part of his farm are used for producing coffee beans, but he also uses a part to grow pineapples and he has pine trees. We learned a lot from Vincent and the people who also work at the farm, we got to ask him lots of questions. It was really interesting.
After lunch we went to a primary school. When we got there we got a warm welcome from the children, staff and teachers. The principal welcomed us and after that we got a tour through the school. That tour was very fast, because there wasn’t much to show. The school exists out of 7 very small classrooms where a lot of children go in, so its very crowded. A new building is in process, this one has bigger classrooms, so this is really good. After the tour we got to interact with the children in their classrooms. They looked all so happy and they were all so sweet to us. We got lots of high fives, hugs and lots of waving. The children are at school from 7-5 and they get lunch.The lessons were also quite interesting, for example when the kids had to spell they had a little movement by every letter to remember it better. It was really fun to see. We also learned that 51 % of the children at the school are a drop out while they are in primary, because the parents can’t pay for it anymore. The school doesn’t get money from the government because it’s a private school, accept for lunch and the vacation program. It is obligated for the children to follow the vaccination program, if they don’t do this the parents get a fine. Around 5’o clock we went back to the house of Vincent and Justien.
Birgit van der Hammen & Lars van de Bosch
15 oktober
Hello Everyone,
Today, we went to a relatively wealthy secondary school. Secondary school in Uganda’s is like our middle school. The students have to do 6 years and finish with final exams, like us. The only difference is that they are taking their final exams right know instead of May or June. A new school year starts here in January. Everyone was really happy to see us and we got a really warm welcome. Right after the introduction we went out to play football with all the children, it was really entertaining but we had no idea which of them were our teammates and our opponents. Next we were invited to play volleyball against the school team, we won 34-28, because we were much taller than the most of them. After we waved them goodbye we went to the local market. On the market we’re all kind of food for sale. For example we saw like 20 chickens in a small cage ( they were sold alive and packed in open bags or in the trunk of the car. after that we went home and got beef, brown beans, pumpkin and hot banana( a really delicious dinner).Then we already packed our bags because tomorrow we’re leaving Vincent and Justine to go to Kampala again. But first we will pay a visit to the Afri Pads factory.
We also got Ugandese names after we gave our driver the name ‘Freek’. We (Rick and Arne) got the names ‘Lukwago’ and ‘SSetumba’
See you tomorrow at the next blog. Kind regards, Lukwago and SSetumba ( the masaka group).
Kampala
Vrijdag 18 oktober
BARFDAG,
De dag ,waarvan je wist dat die zou komen, brak aan. De dag die in teken stond van de griep. Roy was het eerste slachtoffer van het virus en al snel volgde er meerderen. De geplande presentaties op IUIU moesten veel leerlingen en leraren aan zich voor bij laten gaan. Het zwemmen en voetballen werden in de agenda doorgestreept. En de focus werd verlegd naar het verzorgen van de zieken. In de avond knapte veel leerlingen al een beetje op. En de 6 niet-zieken gingen in de avond naar een show over de verschillende stammen van Afrika. De zieken probeerden een goede nachtrust te pakken om zich goed te voelen voor de reis naar de neushoorns de volgende dag.
Groetjes,
Ssetumba en lukwago