Reisblog CLV 2013
Voor een foto-impressie van de reis klik dan hier
Een week later
Vrijdag 25 Oktober 2013
Op de eerste maandagmiddag na de herfstvakantie zitten we in de Grote Pauze weer als groep bij elkaar in de vergaderruimte op de benedenverdieping van het hoofdgebouw. We kijken elkaar aan. Het lijkt als vanouds maar het is het niet. Dit weekend thuis waren er veel vragen: wat vond je het leukste, wat viel je tegen, hoe ging het met je buddy, hoe was het eten, hoe ziet het eruit in Oeganda? Het is moeilijk om bij alle vragen antwoorden te vinden, gelukkig zijn er veel foto’s en weblogs. De laatste weblogs komen nog deze week.
Op de vraag van Natasja hoe het nu voelt, na een paar dagen Nederland, wordt het stil. De ervaring van twee intensieve weken als groep in Oeganda is enorm, de vermoeidheid ongrijpbaar, geen rust in je hoofd, gedachtes die wegdwalen. Het was allemaal overweldigend. Wat gebeurt er nu verder? Cees vertelt dat alle ervaringen van de laatste twee weken worden meegenomen in een rapport, met adviezen en verbeterpunten voor de organisatie van de basisschool Happy Times en het lasbedrijf van Peter Wagaba. Ook worden er andere investeringsadviezen in het eindrapport opgenomen.
Dit rapport gaat naar het bestuur van de stichting Stick2Uganda en naar alle betrokkenen in Oeganda. Er wordt dan met iedereen over onze bevindingen gesproken en gezamenlijk vastgesteld wat er wordt gedaan. Even afwachten dus. Omdat iedereen ambassadeur is van de Stichting
Stick2Uganda vraagt Cees na te denken over een persoonlijk vervolg. Hoe wil je betrokken blijven, wil je nog contact houden met je buddy, wil je die ondersteunen, wil je wat anders in de organisatie? Allemaal vragen de tijd nodig hebben voordat er een antwoord op kan volgen. Die tijd is er.
Deze week eerst weer wennen aan school.
Volgende week toetsweek en dan zien we verder.
De laatste dag in Bulenga en het vertrek naar Nederland.
Donderdag 24 Oktober 2013
Deze keer niet om 05.00 maar om 08.00 uur op. Eindelijk een rustige start. Om 10.00 uur is de bus er voor vertrek naar de ‘souvenirs Market’. Immers vader/moeder, broers/zussen en vrienden moeten ook een aandenken. Cees vertrekt al vroeg op een boda boda voor een bezoek aan de ‘the secondary school building’ van George Kallibala, een schoolgebouw in aanbouw op één van de mooiste heuvels van Kampala. De bus vertrekt met alle anderen en Peter Mutale naar de centraal gelegen toeristenmarkt in Kampala, dichtbij de Watoto Church.
Veel souvenirhandelaren hebben hier hun waar in wel 40 verschillende stalletje bij elkaar gebracht. Maskers, speren, kettingen, voetbalshirts, houten beesten, stoffen, schilderijen en meer lokale Ugandese artikelen worden hier in veelvoud te koop aangeboden. Met 40.000 shilling op zak kan iedereen aan het handelen slaan en kom je te kort dan passen Peter en Natasja bij. Als om 14.30 uur iedereen weer terug is in Bulenga , heeft iedereen wat en blijven de handelaren tevreden achter.
Om 15.00 komt er een personenbus van George voorrijden. Belangstellenden om “het George complex” met eigen ogen te aanschouwen stappen in. George Kallibala heeft een droom. Hij is 70, een oud-docent Engels die na jaren werkzaam in het onderwijs en als medewerker voor de Oegandese regering en de Nederlandse ambassade, een eigen aannemersbedrijf is begonnen. Twintig jaar geleden heeft hij één van de mooiste heuvels gekocht in Kampala om daarop een middelbare school te bouwen, voor arme maar talentrijke kinderen in een groene en ecologische omgeving met ruimte voor landbouw, bosbouw en cultuur en sportvoorzieningen. Het is zijn droom en hij is al begonnen met bouwen. Op zijn heuvel staan half afgebouwd skeletten van klaslokalen, een dininghall, het huis van de directeur en huizen voor leraren. Het project ligt stil. Geld gebrek en geen idee hoe nu verder. Als de bus 1,5 uur later weer terug is in Bulenga, klinken er kreten als enorm, megalomaan, een complex voor een universiteit, hoe moet zo’n droom ooit werkelijkheid worden. Ook dit is Oeganda.
Het is 17.00 uur. Twee uur voor vertrek. Alle koffers zijn ingepakt en op tafel staat het afscheidsdiner, bereid door onze eigen kok. Martin Mpanga, Peter Wagaba, iedereen is er. Er worden groepsfoto’s gemaakt, mooie woorden gesproken, hoeden uitgedeeld en genoten van het beste van de Oegandese keuken. Maar wat overheerst is weemoed. De werkelijkheid van het vertrek dringt zich op. De twee weken zijn voorbij gevlogen. De beide Peter’s begeleiden ons naar het vliegveld. Een stukje van 30 km waar je 1,5 uur over doet. Het verkeer op de vrijdagavond is gekkenwerk. Vlak voor we het vliegveld oprijden moeten we allemaal uitstappen, controle op explosieven en wapens. Maar we komen er. Het afscheid van de beide Peters is hartverwarmend. Het wachten op onze nachtvlucht kort.
Een half uur eerder dan aangegeven vertrekken we van Entebbe. Het is stil in het vliegtuig, iedereen is moe, zit vol met indrukken, gedachtes, vragen en gevoelens. De nacht in het vliegtuig duurt lang. Als we ’s ochtends een uur eerder in Brussel landen, zijn de busjes van van Ojik nog onderweg. Na een uur vertrekken we richting Ederveen/Renswoude. Als we aan het eind van de ochtend bij het huis van de ouders van Diederik aankomen staan alle ouders ons op te wachten. Het weerzien is hartverwarmend, de koffie met appeltaart (heel hartelijk bedankt ouders van Diederik) is ‘oer Hollands’ en ‘trotse’ ouders die hun zoon of dochter in de armen sluiten emotioneel. Na een laatste woordje van Cees met veel complimenten voor de groep gaat iedereen moe naar zijn eigen huis.
Volgende week begint school al. Oeganda lijkt al weer ver weg maar is in onze gedachte bijna tastbaar dichtbij.
Naar Kampala, de Nederlandse ambassade en Bulenga.
Woensdag 23 Oktober 2013
Het is 04.45 als Cees de verschillende kamers langs gaat met de mededeling: ”Het goede nieuws is dat je nog 15 minuten hebt en het slechte nieuws dat er geen water en geen elektriciteit is.” Al vanaf 04.00 waren lokale Pakwach vrouwen in de weer jerrycans te vullen met rivierwater, bij gebrek aan leidingwater uit de door de regering aangelegde waterleiding, om je nog een beetje ‘op te frissen’. Onze kok was ook al vroeg aan de gang. Met een zaklamp in zijn mond, maakt hij een houtskoolvuur, kookt water en maakt het ontbijt klaar. Als iedereen om 05.45 uur de bagage buiten de kamers heeft en alles de bus in kan, staat hij nog voor de taak om zijn keuken af te breken en al zijn kookmaterialen ook de bus in te krijgen. ‘Alle mannen’ zorgen dat de bagage in de bus komt en ‘spontaan en enthousiast’ beginnen de dames aan de afwas. Zonder afwasborstel, dus met de handen in de ‘body soap’ en met één doek wordt de hele vaat gedaan. Wat een ‘gezelligheid’ en al die ‘vrolijke’ gezichten in het donker! Alleen onze kok is er niet blij mee, want dit is eigenlijk zijn taak. Tot ieders verbazing rijden we om 06.15 uur weg.
Het is stil in de bus, langzaam wordt het licht. Er wordt naar buiten gekeken maar toch ook weer niet. Iedereen heeft zo zijn eigen gedachten bij de bijzondere wereld die we achter ons laten. Anders dan anders wordt dit een autorit op de klok. Om 15.00 uur hebben we een afspraak op de Nederlandse ambassade en tussendoor willen we nog Ziwa Rhino Sanctuary Uganda, een neushoornpark bezoeken. Niemand is er nog geweest, dus dat wordt wat. Van Peter Mutale, die vanuit Kampala, onze reis coördineert krijgen we te horen dat we 45 minuten in het park mogen zijn. Het park ligt op 1,5 km van de weg, denken we. Maar ook nu is de Oegandese werkelijkheid anders. Om 10.30 uur, bij het plaatsje Nakitoma, op 185 km van Kampala gaan we de weg af. De 1,5 km blijken in de praktijk 6 km, dwars door de wildernis. Om 11.00 uur passeren we een hek en na veel hobbelen komen we om 11.15 aan bij de Amura Lodge. Suzanne had al eerder gevraagd wat een lodge was en met haar voeten in het zwembad van dit luxe gastenverblijf in het midden van arm Afrika, constateert zij later dat dit de ideale honeymoon locatie voor haar is. Dat weet ‘het toekomstige vriendje’ dan maar alvast. Onze kok heeft inmiddels alle pannenkoeken weer op tafel en na een soda is iedereen klaar om de reis te vervolgen.
Om 12.05 uur zitten we weer op de weg naar Kampala. 3 uur voor 176 km, geen tussenstops meer, moet lukken zou je zeggen. Om 13.00 uur gaat de bus steeds langzamer rijden. We vragen eens vriendelijk aan David, onze reisleider, of de chauffeur weet dat we op tijd moeten zijn. David knikt maar zegt, enigszins benepen, dat hij op zoek is naar een benzine station. In de bus kijkt iedereen elkaar aan. Niet weer. In Nakasongola vinden we een pomp. Nog 120 km. Het is 14.45 wanneer we vlak voor Kampala, vast komen te zitten in een file. Wegwerkzaamheden. Peter Mutale heeft de ambassade al laten weten dat we later komen. De chauffeur zet alles op alles en precies om 15.30 uur rijden we het beveiligde terrein op van de Nederlandse ambassade. Met spiegels wordt onder de bus gekeken naar explosieven en wij gaan door een detectiepoort naar binnen. Ard realiseert dat hij nog een zakmes op zak heeft maar kan dat nog net afgeven aan David.
In de ambassade worden we ontvangen door Alphons J.A.J.M.G. Hennekens (ambassadeur), Floris van Eijk (eerste ambassade secretaris en cluster coördinator) en de secretaresse Jennifer Eringaard. Een nieuw gebouw, airco, frisdrank en Bbrood sandwiches wat willen we nog meer.
In een ontspannen sfeer vertellen we over onze ervaringen en licht Floris de rol van de ambassade toe. Hij vertelt dat van Oeganda, als transitie land, over 5 tot 10 jaar verwacht wordt dat ze onafhankelijker zijn van hulp. Wij kijken elkaar eens aan. Dan moet er nog heel veel gebeuren. Na dit gesprek dat 2 uur duurt verlaten we om 17.45 het ambassadeterrein en rijden naar Bulenga. Weer terug op de plaats waar 2 weken geleden onze reis begon. Na een heerlijke maaltijd is er een gesprek van Martin Mpanga met onze de chauffeur en onze reisleider David. Voor hen loopt dit gesprek niet goed af. Er zijn teveel fouten gemaakt tijdens deze reis. En wij,
wij gaan op tijd naar bed.
Morgen, onze laatste dag.
Safari?
Dinsdag 22 Oktober 2013
Vandaag is het zover. Eindelijk gaan we op safari. Na een week hard gewerkt te hebben, mogen we heerlijk tot 5 uur uitslapen. Om 4.50 besluit Cees echter om iedereen wakker te maken. Het gaat dit keer redelijk subtiel, maar gelukkig liep Natasja erachteraan om voor de mensen met een ochtendhumeur nog even ‘Ik begin de dag met een dansje’ te zingen.
Na het ontbijt zitten we om 6.00 in de bus om de zon op te zien komen in het park. We waren keurig met zonsopgang bij het park. Hier bleek echter de Oegandese bureaucratie te werken. Het park ging namelijk pas om 7 uur open en hoewel iedere andere auto het park in ging, werd het busje met blanken keurig tegengehouden. We mochten nog 40 minuten wachten voor we eindelijk het park in konden. Gelukkig waren we niet vroeg opgestaan anders hadden we die 40 minuten slaap wel gemist.
Om 7.00 gaat het toch eindelijk gebeuren. We rijden het park in. Het begint gelijk goed, want we zien al direct olifanten en giraffen. De stemming is goed en iedereen kijkt naar de rest van de dag uit.
Na een tijdje op pad te zijn, gebeurt er iets bijzonders. Onze buschauffeur besluit eens op zijn benzinemeter te kijken. Het is toch weer verbazingwekkend wat een ondernemersgeest er bij sommige mensen in dit land is. Op het moment dat hij kijkt, realiseert hij zich dat er nog zeker 1 liter in de tank zit. Misschien dat het toch wel handig is om nu om te keren. We keren ons om en nog geen 2 kilometer verder staan we stil. David, onze organisator, voelt zich radeloos verloren. Wij verwachten ineens dat hij initiatief neemt om ons probleem op te lossen. We zijn toch ook stel rare blanken in dit continent. Hij gaat uiteindelijk met een andere auto benzine halen. Na een tijdje komt hij met een kannetje terug en mogen wij midden in het wildpark de bus aanduwen.
We rijden terug naar de stad en dan snel tanken en weer naar het park terug. De buschauffeur krijgt van onze organisator 30.000 shilling en dat moet volgens hem genoeg zijn. Er wordt 8,5 liter getankt. Volgens hem moet dat toch genoeg zijn voor een dag met een bus in een wildpark rondrijden. Bij ons raken de gemoederen ondertussen een beetje verhit en dat komt niet door de temperatuur en het gebrek aan airco. Het blijkt op dit soort momenten toch vervelend te zijn, dat je het gewend bent om voorruit te denken. Cees trekt uiteindelijk zijn portemonnee en zo komt er extra geld vrij. De tank kan vol.
Het is ondertussen 9.30 en we kunnen op safari. Het wordt uiteindelijk toch een geweldige dag. We zien vandaag olifanten, giraffen, krokodillen, nijlpaarden, waterbuffels, apen en allerlei soorten antilopen en ander wandelend vlees. We varen een stuk over de Nijl en bekijken een prachtige waterval. Fantastisch.
Ondertussen gooit Suzanne al haar charmes in de strijd. Rustig over het water starend, krijgt ze ineens een briefje met telefoonnummer in haar handen. Een jongeman blijkt haar al een tijdje in de gaten te houden, want hij kent zelfs haar naam. Het mooiste is echter dat deze jongen Mozes bleek te heten. Suzanne had nooit kunnen denken dat Mozes haar ooit nog eens op de Nijl zou proberen te versieren. Helaas voor Mozes wordt het briefje door Chrissy, als het eerste de beste mandje, gelijk in de Nijl gegooid.
We hoeven ook nog maar één keer uit te stappen om de bus te duwen. Hierbij helpt iedereen. Cees filmt en wij duwen. Iedereen is gelijk, maar sommigen meer dan anderen.
We komen na een lange dag vermoeid bij ons hotel aan en genieten daar van een heerlijke maaltijd. Complimenten voor onze Oegandese chef. Hij heeft zelfs frietjes en zelf gemaakte mayonaise. Met een volle maag gaan we heerlijk slapen. Na vandaag realiseren we ons des te meer dat we met vernieuwingen in het onderwijs een verschil kunnen maken in Oeganda.
Welaba,
Hielke
Over de reis naar Packwach
Maandag 21 Oktober 2013
Terwijl ik nog lekker aan de tortellini van Suzanne zat te knabbelen was er in een keer een luid gestommel. Cees maakte iedereen wakker, omdat we vandaag naar Pakwach zouden gaan. Ik baalde enorm want de laatste dagen had ik heerlijk mijn buikje rond gegeten aan al die spullen van die Dutchies, omdat ze hun koffer open lieten staan. Als een dolle pakte iedereen zijn tas en voor ik het wist, zaten ze aan het ontbijt. Een luid gejuich steeg op toen Diederik vertelde dat zijn temperatuur 36,8°C was. Fijn dat hij meekon, maar hmmm wat moest ik doen? Snel pakte ik mijn tasje in en kroop in de tas van Femke. Om half acht, na een tranentrekkend afscheid, stapten ze in de bus. Oh nee, ze gooiden alle koffers er zo maar in, ohohoh dat vind ik niet leuk. En ja hoor, daar ging ik, hoog zwiepten ze me de bus in en hopla daar lag ik. Ik ritste snel de tas open zodat ik wat lucht kreeg.
De chauffeur startte de motor en ik hoorde wel wat vreemds, maar ach de bus reed. Ik hoorde Cees zeggen dat we om 18.00 uur in Pakwach zouden arriveren, dus ik ging een lekker tukje doen. Na een paar uur was er een plaspauze en toen hoorde ik het woord lunch vallen. Ik legde mijn oor te luisteren en David zei dat het nog 30 minuten rijden was. Mmmmmm mijn buikje had er al zin in. Na een uur rijden, reden we over een beroemde brug. Alle camera’s moesten diep in de tassen ohhhh niet op mijn hoofd aub. Net over de brug kwam er een opmerking over een aap. Ik dacht dat kun je toch niet zeggen over de Oegandezen? Het bleken echt aappies te zijn, dus ik dook heel diep de tas in, want ik heb het niet zo op aapjes.
Een half uur later kwamen we op de lunchplek aan, eindelijk want ik had ondertussen goed honger. Iedereen zat rond een termietenheuvel met zijn lekkere sandwiches, verse ananas en mango, oh ik hoopte dat er nog wat overbleef maar sommigen aten echt veel. Toen ze terug in de bus kwamen, kroop ik onder de stoelen door naar het eten. Terwijl zij naar de aapjes keken, at ik heerlijk wat brood en mango op. Ik zocht mijn plekje in Femke haar tas weer op. Het zag er wel wat anders uit, maar ja ik was zo moe… Ik zag dat Chrissy allemaal yoga oefeningen deed tijdens het slapen, super tof dat ging ik ook doen.
Bijna bij Pakwach aangekomen, schrok ik wakker toen David, de guide, vertelde dat er soms al olifanten te zien waren. Hahhah
lachen, zou ik op het dak gaan zitten en die olifanten eens lekker laten schrikken, wat een grap zou dat zijn. En inderdaad de olifanten stonden er. Ik zei: ”Boe”. Maar hoe hard ik ook schreeuwde ze hoorden het niet, echt balen. Ik kon nog net op tijd bukken toen we onder de slagboom doorgingen en in Pakwach aankwamen. En daar stond het mooiste roze hotel dat ik ooit had gezien. Bij binnenkomst was het heel hard slikken. De kamers zagen er best goed uit, maar er was geen water, geen stroom en geen manager. We doken de kamer in, vulden de watertank en met een steen en meteen stukje ducktape maakte Wouter de generator.
Gelukkig want ik ben een beetje bang in het donker. Iedereen ging vroeg slapen, omdat Cees iedereen heel erg op tijd zou wekken om naar het wildpark te gaan. Na hier en daar nog wat uit de tassen geknabbeld te hebben (de kok had super gekookt), ging ik heerlijk bij Noa in bed slapen.
Om half vijf vond ik het wel genoeg. Ik knabbelde aan de teen van Chrissy en wow die kan gillen… en toen was iedereen wakker.
Mister Mouse
Evaluatie: Terugkijken en adviseren
Zondag 20 Oktober 2013
De dag begint heel rustig om 07.00 uur. Geen geluid van rondspringende kinderen die al vroeg op school zijn, hooguit wat ontbijt geruis. Op deze zondag gaan we voor de tweede keer naar de Kampala International Church of Christ. De bus komt deze keer precies op tijd voorrijden. Diederik blijft in Happy Times want die voelt zich niet fit en heeft die nacht bijna niet geslapen. Op de weg naar Kampala is het net zo druk als op een doordeweekse dag. Ook op zondag gaat het werk gewoon door. In deze 24 uur-economie heeft de kerk zich aangepast aan de arbeid. Waar vroeger de zondag een dag was waarop de gemeente de hele dag in de kerk was te vinden , is de dienst nu teruggebracht naar 2 uur. In plaats van dienst in de kerk te volgen gaan we bij de kinderdienst zitten.
Er zijn vier groepen. De babygroup, een groep van P1 t/m P3 (3-6 jaar), een groep (P4 en P5) en een groep met oudere kinderen. Er wordt veel gezongen en de kinderen zijn verrassend open. Ze vragen van alles, wat mede komt doordat er in de kerkdienst en in studiegroepen over van alles gesproken wordt, van de evolutietheorie tot aan seksualiteit. Wij moeten natuurlijk ook iets vertellen over Nederland en wat zingen. Na de dienst gaan we weer terug naar Ttula. Daar wacht na de lunch de afronding van een lange week hard werken, de evaluatie en adviezen. In drie groepen wordt rond de thema’s gezondheid/hygiëne, onderwijs en economie teruggeblikt op de week en worden adviezen gegeven voor een vervolg. Daarna komen alle groepen bij elkaar en worden alle conclusies en adviezen gedeeld met Peter Wagaba, Jimmy Emanuel Kayondo, Peter Mutale en David Mwebaze onze gids voor de tocht naar Pakwach. Alle adviezen worden gebundeld in een rapport voor de Stichting Stick2Uganda. Deze 2,5 uur durende evaluatie geheel in het Engels is tegelijk de afronding van het project Happy Times.
We zijn moe, Diederik het meeste. Hij voelt zich niet goed. We voelen aan zijn hoofd en constateren dat hij verhoging heeft. De thermometer geeft aan 38,3. Spoed overleg. Morgen vertrekken we vroeg naar Pakwach, een gebied in het noorden van Oeganda zonder medische voorzieningen. Cees vertelt dat dan iedereen die meegaat op dat moment gezond moet zijn. Diederik schrikt zich beeldwit. Het missen van de safari is wel het laatste wat hij wil. Na een korte check, samen met Peter Mutale, constateren we dat het geen malaria is, maar waarschijnlijk een verhoging door vermoeiing. We stellen onze beslissing daarom uit tot de volgende ochtend. Koortsvrij betekent dat hij mee kan anders blijft hij achter in Kampala.
De groep gaat alles inpakken en maakt zich op voor de reis. We vertrekken om 07.00 uur de volgende morgen en komen niet meer terug in Happy Times. Tijdens het inpakken is het gevoel dubbel. Enerzijds opgelucht dat we op safari kunnen anderzijds zullen we de kinderen/buddy’s missen. Alle kleding en overige spullen die achter kunnen blijven worden verzameld en iedereen gaat vroeg naar bed in de hoop goed te kunnen slapen. De spanning bij Diederik is voelbaar.
Zal hij de nacht goed doorkomen?
Cees Gouw
Geen internet in Packwach
Zaterdag 19 Oktober 2013
De groep is vandaag onderweg geweest naar Pakwach, waar geen internetverbinding mogelijk is. Morgen (dinsdag) staat het wildpark op het programma. Waarschijnlijk kan er in ieder geval tot en met woensdag geen reisverslag meer geplaatst worden!
Voeding en Sport
Vrijdag 18 Oktober 2013
Vanochtend heerlijk vroeg opgestaan om naar de markt te gaan. Cees was als een kleine jongen zo zenuwachtig. De afspraak was om met elkaar om 6.30 op te staan. Cees was echter iedereen om 5.45 al wakker aan het maken. Dat bleek slechts een foutje op zijn horloge te zijn. Dit liet Merijn trouwens erg subtiel en tactvol weten. Uiteindelijk zaten de meesten om 7 uur in tweetallen achter op een boda boda (soort brommertjes). Wouter, Diederik en Ard konden echter hun bed niet uitkomen. Ze waren niet zo gul om een brommertje met elkaar te delen.
Met de Oegandese wegen, aangelegd door valkuil en co, hadden we bij dit ritje het gevoel of we op een luchtkasteel aan het springen waren. Bij de aankomst op de markt werden wij al snel de lokale attractie. Gelukkig konden wij ook onze ogen uitkijken. Het meest bijzondere was dat direct achter ons een man even besloot vijf kippen te slachten. We weten nu dat een kip echt blijven bewegen wanneer zijn kop eraf ligt. Een les die de meesten liever niet op een nuchtere maag in de ochtend hadden geleerd.
In de ochtend hadden we verder de tijd om wat meer over het voedsel te leren. Na een presentatie van Femke en Suzenne konden we zelf een workshop volgen. Het werd echter meer work dan shop. We mochten in de brandende zon een lading eten snijden. Dit resulteerde in een prachtige verkleuring van sommigen. We vallen steeds minder op bij de Afrikaanse bevolking. We hopen dat dit niet te veel problemen op gaat leveren bij de douane. Gelukkig hebben we Merijn bij ons. Na een week Oeganda is hij nog net zo wit als altijd en kunnen we bij een beetje sterke zon ook niet rechtstreeks naar hem kijken.
In de middag hadden we de sportdag. Kort samengevat: Chaos. Wouter en Chrissy hadden de middag keurig in elkaar gezet. Het bleek echter dat de lieve kinderen zich in het klaslokaal iets anders gedragen. Buiten het lokaal kregen we het gevoel dat Simba gehad moest hebben toen een kudde gnoes op hem af kwam stormen. Uiteindelijk hebben de leerlingen goed meegedaan en hebben we de dag afgesloten met een estafette. Nadat Natasja de leerlingen had opgejut, konden we beginnen. Al snel bleek dat het principe van estafette nog niet helemaal duidelijk was. De derde klas besloot namelijk dat ze veel eerder met zijn allen terug zouden zijn wanneer ze met zijn allen tegelijk rennen. We hoeven de komende jaren nog niet bang te zijn dat we er op de Olympische Spelen een concurrent bij krijgen op de 4x100 meter.
Na de sportdag werd er afscheid genomen van de buddies. De sluizen gingen open en al snel werd er bijna overal een knuffel gegeven. Wouter besloot alles te filmen en we hebben genoeg materiaal voor een weekplanning van RTL 7, SBS 6 en Net 5. Na deze emoties konden we toch gezellig met elkaar genieten van een feestmaal.
Welaba,
Hielke
Practical Day
Donderdag 17 Oktober 2013
De avond voor deze dag werd afgesloten met een discussie wat te doen met de ‘practical day’. Na een kort beraad is besloten om én een muur te verven én het plafond in het klaslokaal af te maken.
Het werd ons toegezegd dat de materialen op deze dag zou worden bezorgd zodat we aan de slag konden.
De dag begon met een heerlijk Nederlands ontbijt, dit dankzij ons bezoek aan BBrood gisteren. Hierna hebben we de lokalen leeg gehaald en schoongemaakt en was het wachten op de leveranciers… U kunt de afloop wel raden, we wachten nog steeds.
We konden niet aan de slag met het praktische gedeelte maar we hebben ons op andere manieren nuttig gemaakt, de lokale kapster had de dag van haar leven toen er ineens vijf Hollandse schonen binnen kwamen wandelen. Helaas was Cees te druk anders was zijn haar ook ingevlochten.
Als groep van het CLV wilden we graag iets van onszelf achterlaten bij Happy Times dus is er op een kale muur een prachtige schildering gemaakt onder leiding van Noa. Verder zijn Diederik, Merijn, Hielke en Ard zich gaan verdiepen in de financiële situatie van de school. Ook hier werden er een paar Afrikaanse vooroordelen bevestigd.
De voorbereidingen zijn getroffen voor de sportdag die op vrijdag plaatsvindt en voor de workshops die de docenten uit Nederland gaan geven aan hun Oegandese collega’s op zaterdag.
Omdat er veel arme gezinnen zijn in de omgeving van de school zijn we er op uit gegaan om deze mensen te verblijden met onze komst en een voedselpakket. Het was schrijnend om te zien in hoeveel armoede mensen kunnen leven en we werden dan ook geraakt door de intense vreugde toen het pakket werd overhandigd. Hoeveel plezier je mensen doet met een kilo zout, twee kilo suiker, twee kilo meel, twee kilo rijst, twee kilo bonen, twee repen met zeep en een paar doosjes lucifers konden we ons vooraf niet voorstellen.
Bij terugkomst kregen we weer een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, met onder andere de heerlijke traditioneel klaargemaakte Matooke van Femke.
Ondertussen hebben al heel veel leerlingen brieven gekregen van hun buddy’s, met smeekbedes om ze mee te nemen naar Nederland. Mocht dit niet mogelijk zijn dan nemen ze ook genoegen met een laptop.
We zitten hier nu bijna een week en we kunnen tot nu toe concluderen dat we als groep erg naar elkaar zijn toegegroeid. We hebben heel veel werk verzet maar ook veel gelachen. De komende week staat in het teken van de sportdag, de workshops voor de docenten, leren hoe we het plaatselijke eten kunnen bereiden en opeten J, een kerkbezoek en dan komt het afscheid al heel dichtbij..
Welaba,
Natasja en Wouter
Social Entreprenership
Woensdag 16 Oktober 2013
Vanochtend gaf Merijn samen met Ard een presentatie over microfinanciering, social entrepreneurship en over de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking. De dames waren buitengewoon geïnteresseerd. Gelukkig beheert thuis de man de portemonnee! Na de presentatie hebben wij op zijn Afrikaans gewacht op de bus die ons naar BBrood zou brengen; deze kwam minstens 1,5 uur te laat aanzetten! Na een “rustige busreis” kwamen we dan eindelijk aan in het centrum Kampala. Hier ontmoetten wij twee kaaskoppen van het bedrijf die ons een rondleiding gaven en ons alle ins en outs vertelden over deze sociale onderneming. Bijzonder om te zien was dat je voordat je het gebouw binnen wilde gaan om een broodje te kopen je eerst door een bewaker werd gescreend op wapens en bommen!
Gelukkig hadden we die op dat moment niet bij ons! Op de terugreis naar de school brachten we eerst nog een bezoekje aan 3 kleine ondernemingen. De eerste onderneming was een bonenverhandelaar. Gelukkig sprak de beste man zeer snel Oegandees tegen ons zodat wij hem fantastisch konden verstaan. Bij de tweede onderneming was de situatie niet veel beter.
Het derde en laatste bedrijfje was daarentegen ontzettend interessant voor ons. Bij dit bedrijfje werd staal verhandeld en er waren geen taalbarrières. We hebben daar informatie ingewonnen over onder meer de potentiële microfinanciering van Peter Wagaba’s lasbedrijfje. Hierna hebben wij een bezoekje gebracht aan Peter’s lasbedrijf. We? Nou ja, iedereen behalve Chrissy en Femke, want die hadden ‘em inmiddels al gesmeerd omdat de info voor hen als experts natuurlijk overbodig was. Bij de inspectie van het lasbedrijfje bleek dat het lasapparaat, om het subtiel te zeggen, levensgevaarlijk was en duidelijk vraagt om vervanging.
Na deze avonturen hebben we nog een marathon afgelegd om bij de school Happy Times te komen. Al met al was het een leuke en leerzame dag voor iedereen, ook voor Chrissy en Femke!
Merijn van de Meene
Gezondheid
Dinsdag 15 Oktober 2013
Na het ontbijt kregen wij een presentatie van Amy en Diederik over ‘Health and Education’. Met die informatie moesten wij later een les voorbereiden voor de klas van onze buddies. Daarna is een deel van de groep een rondje gaan wandelen door de buurt naar een lokale bakstenen fabriek.
Toen we weer compleet waren hebben we genoten van een lunch, warm zoals elke dag, die bestond uit: rijst, ‘sukumawiki’ een soort combinatie tussen boerenkool en spinazie, spaghetti, en een soort champignonsaus. Vervolgens was het tijd onze kennis in praktijk te brengen. Per twee nederlanders hebben wij aan onze buddies verteld over hoe belangrijk hygiëne is. Ze vonden het heel vreemd maar vooral leuk om een keer niet alleen een luisterles te krijgen maar ook zelf mee te mogen doen.
Daarop volgend hebben we met de hele groep, buddies en Hollanders, voedselpakketten gemaakt voor bewoners in de buurt. Wat zij niet wisten is dat deze pakketten voor hen zelf waren. Het pakket bestond uit: twee kilo suiker, meel, rijst en bonen; een kilo zout; zeep en lucifers. Toen de zich klaar ging maken voor de zeepworkshop, heeft Chrissy er stiekem nog een knuffeltje, opschrijfboekje, pen en soort handdoekje bij gedaan.
De zeepworkshop was vooral voor onze buddies heel leerzaam. Zij zijn gewend dat een workshop gewoon luisteren betekent en niet daadwerkelijk zelf zeep maken. Het resultaat was wel heel erg leuk om te zien en de vrouwen die de workshop verzorgden maken ook sieraden, bakjes, tassen en knuffels waar de Nederlanders voor 1 keer niet alleen maar naar keken. Cees legde uit dat deze zeep de ‘Buddy Soap’ werd gedoopt en dit vonden ze al superleuk, maar toen bleek dat ze zelf een halve liter mee mochten nemen was het feest. Daarna hebben we hen de hele tas cadeau gegeven met alle etenswaren, de gezichten die we ervoor terug kregen waren onbeschrijflijk, voor deze gezinnen was het een fortuin. Het was een eye-opener om te zien dat deze kinderen met in onze ogen zo weinig zo gelukkig kunnen zijn. Net als met de ballonnen van Noa. Het werd duidelijk dat ook al was het voor hen een vrije dag, ze liever bij ons bleven. Dit is zo anders dan in Nederland, dan vliegen ze weg van school zodra de bel gaat.
Na het eten is hier uitgebreid over gepraat en de ervaringen hierover gedeelt. Het was een mooie dag met een boodschap, dat we soms dankbaarder voor het kleine kunnen zijn.
Welaba
Noa & Chrissy
Onze Buddies
Maandag 14 Oktober 2013
Vandaag werden we na het ontbijt ontvangen door de hele school, 174 leerlingen en een aantal leraren. Ze hadden voor ons een dans met zang voorbereid, wat erg leuk was om te zien. Wij moesten ons individueel voorstellen in het Engels aan de school, dit kwamen we echter pas te weten terwijl we door de school werden ontvangen. We waren dus niet voorbereid maar we konden ons goed redden. Liedjes van onze kant konden niet ontbreken. Begeleid door Amy op de gitaar zongen we ‘Father and friends’ en ‘In de maneschijn’.
Vervolgens hadden we een moment van rust, waarna we met een gedeelte van de groep een rondje maakten in de wijk Ttula.
Daarna ging iedereen zich voorbereiden op de ontmoeting met de buddies. In de klas moesten we één voor één de namen van onze buddies opnoemen en kon de individuele interactie beginnen. Het doel hiervan was dat wij onze buddies leerden kennen en we ons in hun situatie konden verplaatsen en natuurlijk ook andersom. De volgende activiteit was het gezamenlijk T-shirts maken met onze buddies met de kennis die we daarvoor van elkaar hadden opgedaan. Het resultaat was dat je met je buddie of buddies ook herkenbaar bent. Daarna gaf ieder van ons met zijn buddie of buddies een presentatie over elkaar.
De presentaties waren een openbaring voor ons toen we merkten hoe verschillend het onderwijs hier in Oeganda is, vergeleken met het onderwijs in Nederland. In Oeganda bestaat het onderwijs uit luisteren en het opdreunen van wat de docent zegt. Dit gaat ten koste van de persoonlijke ontwikkeling, eigen initiatief kennen ze hier niet. In Nederland wordt dit wel gestimuleerd door middel van presentaties, werkstukken en verslagen. Hierdoor wordt inzicht gecreëerd terwijl in Oeganda alleen maar de stof over dat in de les wordt verteld. De buddies hadden dan ook niet de vaardigheden om prestentaties te geven.
Natuurlijk kon een groepsfoto van ons met de buddies niet ontbreken. Hierna zijn verschillende leerlingen meegegaan met de buddies naar hun huis om te zien hoe ze daar leefden. Voor ons was de kloof van arm en rijk zelfs in een krottenwijk als Ttula nog duidelijk, sommigen woonden in een huis met een oude bank en bed, anderen woonden in een echte krot en sliepen op een kleedje. Verschillende buddies van ons hadden geen ouders en werden onderhouden door andere familieleden.
Hierna gingen we weer om 5 uur terug naar school. Onze buddies gingen ook mee want zij moesten tot acht uur studeren voor hun examens die ze hebben in November. Wij gingen weer terug naar ons verblijf voor het avondeten en de rest van de dag werd besproken. Onze ervaringen met de buddies werden gedeeld en besproken terwijl ondertussen de stroom uitviel.
In de avond hebben we ook met een gedeelte van de groep een gesprek gehad, waardoor we meer naar elkaar toegroeiden.
Tot slot kon iedereen lekker in slaap vallen door Hielke’s ritmische en hypnotiserende gesnurk.
Welaba
Diederik Bos en Ard Suverein
De eerste indrukken en ervaringen!
Maandag 14 Oktober 2013
Zaterdagochtend was het eindelijk zo ver: OEGANDA! Na een lange, zware reis met heel veel films, stapten we om 12 uur ‘s nachts het vliegtuig uit. Aan de temperatuur werd gelijk duidelijk dat we in Oeganda waren; warm en benauwd. We werden gelijk door de twee Peters en Martin Mpanga hartelijk ontvangen en over een erg hobbelige weg naar onze eerste verblijfplaats gebracht, het huis van Martin. Onderweg verbaasde het aantal mensen ons op straat. Wat blijkt, het leven gaat gewoon dag en nacht door. Zelfs midden in de nacht waren er allerlei verschillende markten en kraampjes langs de weg die van alles verkochten. We keken onze ogen uit!
Ook bij Martins huis werden we erg leuk ontvangen, Amy was gelijk het lievelingetje van zijn dochter Terry. Ze hadden speciaal voor ons oranje, en rood, wit, blauwe vlaggetjes opgehangen. Onze slaapplekken waren kleine huisjes, de jongens twee huisjes en de vrouwen één… Nadat we nog iets gedronken en iets Oegandees te eten hadden gekregen doken we ons bed in om er na vier uur weer uit te komen voor een kerkdienst! In de kerkdienst konden we lekker zingen en dansen. Er waren vrolijke liederen en leuke mensen die ons gelijk wilden begroeten. De preek ging voor sommigen snel voorbij, slapend… he Ard! Na een leuk afscheid met veel knuffels, handen en lieve woorden ging onze reis verder richting Ttula. Een bijzondere reis midden door de stad Kampala en de bijbehorende krottenwijken. Nu al werden we heel erg aangekeken doordat onze bus vol blanken voorbij reed. Iedereen zwaait naar je! Nadat we waren aangekomen bij het schooltje en al onze koffers door het raam naar buiten werden getild, kregen wij een rondleiding op het terrein. Sommigen moesten even slikken en werden stil, vooral bij het zien en ruiken van de toiletten. Een gat in de grond van zeker 5 meter diep met inhoud… Dit dagje bestond vooral uit settelen, kletsen, tot rust komen en spelen met de kindjes in de buurt. Ook hebben we een wandeling gemaakt door de wijk Ttula. We kregen zo een beeld van de leefomstandigheden. De aandacht die wij kregen, was onbeschrijflijk, superleuk en bijzonder! Je zag iedereen genieten.
Na een prima maaltijd stapten de vier meiden: Chrissy, Amy, Femke en Suzanne onder de douche. Nou ja, een teiltje met een jerrycan. Het haar wassen kon beginnen nadat de taken verdeeld waren. Amy hield de teil vast, Suzanne met shampoo in de aanslag, Chrissy hield de zaklamp vast en Femke kon gaan schrobben. Dat keer vier, ja dan ben je wel een uurtje bezig.
De vermoeidheid van het lange reizen, de preek en de indrukken, sloeg toe. Toch was het voor Hielke, Cees, Diederik, Ard, Merijn, Chrissy en Suzanne tijd voor een goed gesprek van zeker twee uur.
Merijn zijn ‘Waka waka’ verhaal kan eigenlijk niet in deze weblog ontbreken. Dit is zijn super ultra, mega, duurzame, ecologische, verantwoorde, functionele en uitermate geschikte zaklamp op zone-energie met verschillende toepassingen. Dit hebben wij al zo’n tien keer moeten horen, alsof hij het aan ons wilde verkopen.
Helaas werd onze nacht na een paar minuten slapen verstoord door een laagvliegend vliegtuig dat over ons heen vloog… oh nee, het was Cees die snurkte. Al met al hebben we die nacht wel goed uit kunnen rusten.
Mwelaba!
Femke en Suzanne
We zijn op weg!
Zondag 13 Oktober 2013
Vandaag (zaterdag) zijn we vertrokken. 's Ochtends vroeg richting Brussel airport, om daar het vliegtuig te nemen. We landen rond 23.30u 's avonds in Oeganda. Via deze weblog kunt u ons volgen.
Heel veel plezier!